کیانوش سنجری؛ زندان، مهاجرت و کابوس‌هایی که رهایش نمی‌کردند

کیانوش سنجری که در روز چهارشنبه، ۲۳ آبان سال ۱۴۰۳ در تهران دست به خودکشی زد، یکی از فعالان سیاسی مخالف نظام سیاسی «جمهوری اسلامی» بود که سابقه‌ای طولانی در فعالیت سیاسی داشت و به دلیل همین فعالیت‌ها هم بارها تحت فشار قرار گرفته بود.

او در داخل ایران تلاش کرد که از طریق فعالیت‌های دانشجویی، اعتراض سیاسی خود را نشان دهد که با دستگیری‌های پیاپی و زندان‌ روبه‌رو شد. آقای سنجری همچنین در دوره‌هایی از زندگی‌اش، خارج از ایران اقامت داشت. این دوران از زندگی او نیز عموما به فعالیت‌های حقوق‌بشری یا کار روزنامه‌نگاری گذشت.

علاوه بر این‌ها، آقای سنجری از جمله مهم‌ترین چهره‌های مخالف بود که دستگاه قضایی ایران را به «مجنون‌انگاری» زندانیان سیاسی متهم کرد و از فشارهای بسیار دنباله‌دار و شرایط سخت و ناگوار برخورد با روانپزشکان وابسته به پزشکی قانونی و بیمارستان‌های روانی تحت امر آن‌ها سخن گفت.

او اعلام کرده بود که اگر چهار زندانی سیاسی به نام‌های فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی، توماج صالحی، آرشام رضایی آزاد نشود، دست به خودکشی اعتراضی خواهد زد. به گفته برخی از کسانی که با او در تماس بودند، کیانوش سنجری روز چهارشنبه خود را در یکی از شلوغ‌ترین مناطق تهران، از بالکن یک ساختمان تجاری به پایین پرتاب کرد و جان سپرد.

کیانوش سنجری؛ زندان، مهاجرت و کابوس‌هایی که رهایش نمی‌کردند

نظر دهید

لغو پاسخ